Hondartzan –
Doinua: Haurtxo txikia negarrez dago
1. Atzo hondartzan ibili nintzen,
Gure umeen harira,
Eta burua joan zitzaidan
Inguruari begira.
Hondarrak beti berdin dirudi,
baina itsasoak tira,
hainbat ideia etorri eta
bertso bilakatu dira.
2. Mendi-tontor bat egin genuen
Gure jolasen sostengu,
Handitu dadin gehiago bota,
Albotik hondarra kendu.
Oteizak zer esango zuen
Nahiko nuke nabarmendu,
Sarri gauza bat eraikitzeak
Zulo handi bat sortzen du.
3. Gaztelutxo bat, lau dorrekoa,
Egiten ginen aritu,
Marea igo eta kolpetik
Urak guztia txikitu.
Ustekabean, apar artean,
Bizitza nuen aurkitu,
Gure proiektu eta ametsak
Mareak suntsitzen ditu.
4. Uretan sartu freskatu asmoz,
Eta a zer zoramena,
Ohartu gabe mugitu gara
Tarte luzean barrena.
Kanpoan ere antzera goaz,
Nahiz ez izan nabarmena,
Ikusten ez den korrontea da
Gehien tiratzen duena.
5. Kanpora irten, toailan etzan,
Ez naiz gelditu haserre,
Eguzkiaren berotasuna
Bizitzaren gorazarre.
“Tapatu hadi” esan didate,
Kalteari hartu aurre,
Dena bezala, pixka bat ona,
Eta gehiegiak erre.
6. Denbora pasa, trasteak bildu,
Bagoaz etxera ri-rau,
Bainera eta azkar ohera,
Guraso onaren arau.
Seigarrenean bukatuko da
Gaurko bertso bilduma hau,
Eguzki eta kresal usainak
Filosofo bihurtu nau.
