Umetan, amonarekin joaten nintzen bertso-saioetara. Atze-atzean esertzen ginen, hitz eta barre lasai egin genezan; aspertuz gero, frontoira joan gintezen. Errimak asmatzera jolasten ginen: guztiak asmatzen zituen berak eta erdi haserretu egiten nintzen ni. “Aspertu naiz, ez nabil” esan, eta hurrengo ofizioan berrabiatzen genuen jolasa.
Amonari begira –
Saioa amaitzean, tabernara joaten ginen, muztio banaren bila. Barra ertzeko aulki altu batean esertzen ninduen, eta bere edalontziko azeituna nirean sartzen zuen. Herriko gizon zaharrenak hurbildu, eta norena nintzen galdetzen zioten nire amonari, nik hitz egiten ez baneki bezala; “alabaren txikiena” nintzela esaten zien amonak, eta izena galdetzen zidaten gero, umeei hitz egiten zaien tonu gogaikarrian. Burua laztantzen zidaten txakurrei bezala, eta gogorarazten zeinen ona zen nire aitona bertsotan; masaila hartzen zidaten, hari eskuminak emateko aginduz. Amonari begira geratzen nintzen ni, eta eskua ematen zidan bueltan.
Bazkaria egiten laguntzen nion gero. Bost lehengusuok partekatzen genuen mantala janzten nuen, eta behar izaten zituen gauza guztiak hurbiltzen nizkion zartagin ondora. Bertsoa zerien bere txistu-doinuei, eta tarteka bat-bateko punturen bat ere botatzen zuen airera.
Egun horietako batean, etxera bueltan, amatxori esan nion nire amona bezalakoa izan nahi nukeela handitan. Maite bainituen bere txistu-doinuak, tipula goxatu usaindunak. Maite bainituen bere erantzun azkar eta ateraldiak; baita hauen ondoren jartzen zuen aurpegi bihurria ere. Maite bainuen, besterik gabe, amonari begira geratzea.
Hargatik, astelehenero-astelehenero, ikastolan asteburuan egindakoaren berri emateko eskatzen zigutenean, amonari buruz hitz egiten nien gelakideei, emozioz.
Gaur egun, igandero, bazkaldu eta sofaren alde banatan esertzen gara biok. Hitzetik Hortzera jarri, eta errimak asmatzen aritzen gara. Guztiak asmatzen ditu berak, baina ni ez naiz haserretzen honezkero. Berari begira geratzen naiz, eta pentsatzen dut gaizki erantzun izan diodala orain artean galdera bati; pentsatzen dut bertsotarako sena amonarengandik datorkidala aitonarengandik beste, herriko gizon zaharrenek gogoraraziko ez badidate ere. Berari begira geratzen naiz, eta imajinatzen ditut isilduko zituen txiste eta ateraldi guztiak, eta barre egiten dut. Berari begira geratzen naiz, eta irudikatzen dut nire amona bertsotan, utzi izan baliote; irudikatzen dut bere lagunekin mahai bueltan, algaraka, ea nork handiagoa bota.
Berari begira nagoela, eskua ematen dit bueltan; maitasunez betetako hasperen bat ateratzen zait barru-barrutik. Eta siesta egiten dugu eskutik helduta.
Amonari begira
