Super Bowleko atsedenaldian Cheerleaderrek eta Mortiroloko gainean mozorrotuta dabiltzan ikusleek funtzio bera dute teorian: esfortzu betean diharduenari laguntza ematea.

Beste asko ere bai, nonbait. Bertsolariez ari naiz; txapelketa garaiaz, bereziki. Guraso izateak eta bertsolari txapelketak azaleratzen dizkie askori barru-barruko kezka, beldur eta zulo beltzak. Eta hori, jarrerara eta pentsamendura kutsatzen da; bertsotara. Apropos, hein batean.

Badira agenda saioz betetzen jarraitzen duten Santu jakinak. Badira, ospakizun tradizio luze baten gainbehera irudikatzen dutenak ere, herriren bateko jaiekin koaliziorik ezean. Ia desagertutako bat izan liteke San Jose, orain aitaren egunarekin gehiago lotuko dena kasi, Joserekin eta arkumearekin baino. Beste bat da, oraindik zenbait herritan ospatzen den San Isidro, edo baserritarren eguna.

Deia jaso bezain pronto nabari dezakezu nolako saioa izango den. Saio batzuk red flagez josita daude hasieratik. Antolatzaileen partetik, detaile txikiak dira aldaketa nabarmena egin dezaketenak, eta, hurrengo lerroetan, lehenengoz bertso saio bat antolatzerakoan kontuan izan beharrekoak azalduko dizkizuet. Gehienak gauza jakinak izango dira, baina uste baino gehiagotan betetzen ez direnak.

Iazko urte bukaeran Zaballako espetxean izan nintzen kantuan. Badakit ez zela bertan egiten zen lehen bertso saioa. Are, azken hilabeteetan ekimen kultural pila bat egin dituzte bertan; antzerkiak, kontzertuak, liburu aurkezpenak, bertso saioak… baina niretzako lehendabizikoa izan zen espetxean kantuan. Ez dakit lehen aldiek beti dakarten xarma berezi bat ala horrela etiketatzen ditugun nahigabe. Dena dela, niretzako lehen aldi berezia izan zen, eta hargatik, bizitu nuenaren lekukotza uzteko premia sortu zait urte erdi beranduago.

Teorian, temako ariketa defendatzeko 3 estrategia posible daude: ofiziokideak esana entzun eta osorik hari erantzun, kideari entzun baina erreferentzia erdizka egin, edo lagunak zernahi esaten duela ere nork bere arrazoia bota. Beharbada, joera geroz eta ofizio indibidualistagoak izatea da, txandakako bakarkakoen itxurako elkarrizketak alegia.

Bertsolaritza hitzari sare sozialen batean etiketak jarri behar banizkio, #Artea, #Edertasuna, #Hizkuntza edota #Lagunartea etiketak erantsiko nizkioke. #Gozamena, #Umorea eta #Zirika ere bai. #Zirtoa. Horrela ulertu izan dut bertsolaritza jardunean aritu naizenean eta aritzetik aditzera igaro naizenean, berriz, etiketa horiek bere baitan biltzen dituzten saioak entzun nahi izaten ditut.

Ez dakit bertsolari guztioi gertatzen zaigun edo ez, niri gertatzen zait. Amaitu zen abestea tokatu zitzaidan txapelketa eta nik oporrak nahi nituen, lanean hilabeteak eta hilabeteak jarraian egiten dituenak bezala, oporrak nahi nituen. Eskertzen dut horrelakoetan lagun talde ez oso bertsozalea izatea, ez dut urrutiegi joan beharrik bertsolaritza mundutik ihes egiteko, Aramaion bertan egin dezaket reset delakoa betiko lagunen artean. Baina bueno, garrantzitsuena, aste honetan berriz ere zapaldu dut bertso eskola.

“Bando! Bando! Alkatek esan do…” diote Ataunen. Bertsolaritzan “Tarrapatatan” kantatzen diogu, 86tik. Bietan ere, antzekoa da norabidea (goitik beherakoa) eta helburua (isiltasuna egin dadin). Bandoa zabaltzeak ekar lezake bandoen arteko zirrikitua zabaltzea. Edo, nork daki, akaso beti izan da arrakala bat. Nahiko banda berezia da gurea.

Ez da oso herri bertsozalea gurea. Hala ere, urtean bertso saio dexente antolatzen dira bertan. Dela Udala, Gaztetxea, askotariko herri mugimendua edo Bertso Eskola eta Karrikestu Elkartearen arteko elkarlana. Niri, Bertso Eskolako kide eta herritar bezala, horietako batzuetan parte hartzea tokatzen zait, noski. Kantuan ez bada, antolakuntzan. Eta egia esan, ez dakit bietako zeinek sortzen didan buruko min gehiago. Bietan nahasten dira beti ilusioa eta ardura.

Idazle batek idatzi du sare sozialetan nola deitu dioten hitzaldi baterako “alde bientzat” debaldeko saioa izango dela esanez. Hasperen bat atera zait.