Bereziki gustatzen zait udazkena. Urtaroetan bat aukeratu behar banu, udazkena izanen litzateke dudarik gabe.

Pasa den urteko abuztuak gure aita eraman zuen, berriro ez itzultzeko asmoz gainera. Urte bat joan zaigu jadanik ordutik eta bidezkoa iruditzen zait hilabete honetako nire aletxoa berari eskaintzea, era batera edo bestera bera delako nik gaur aldizkari honetan gogoeta bat idazteko daukadan arduraren errudun nagusia.

Batzuentzat urtarrilean hasten da urtea; beste batzuentzat, irailean. Urtarrileko aldapa deitzen diote lehenari, iraileko sindromea omen dakar bigarrenak. Izango da biak bizi dituenik ere, baina normalean, aldaketa, etena edota haustura dakarren unean kokatuko genuke hasiera.

Azken hilabeteetan Miren Artetxerekin batera aritu naiz Nafarroako bertso-eskoletan hiztun berriek dituzten bizipenei segika; bertso-eskoletako datuak aztertu eta Nafarroako gune soziolinguistiko ezberdinetako bertso munduko lagunen diskurtsoak aditzen (eta geure aurreiritzi propioak identifikatu eta deseraikitzen). Ez naiz luzatuko lan horretan aurkitu ditugun gakoak aipatzen, baina bide zinez interesgarria izan da. Kontuak kontu, erran gisan, irakaspen prozesu ederra izan da geuretzat. Batzuetan gertatzen da zerbait ezagutzen duzunean gero ezin dituzula gauzak lehengo perspektibatik begiratu (eta eskerrak), eta niri honekin horrelako zerbait gertatu zaidala uste dut.

Laster zabalduko da bertso-eskoletako matrikulazio kanpaina. Ez da faltako motibazio saiorik, panfletorik eta izen-emate orririk; Zure asmoa ondo pasatzea bada / Ausartu eta zatoz bertso eskolara!

Birao polita iruditzen zait sokormazo hitza. Gutxi darabilgun arren, norbaiti baboa edo ergela deitzeko balio lezake. Izenak berak dion bezala, tresna hau soroko lur zati handiak kolpez jo eta xehetzeko da. Antzeko funtzioa du alper harriak ere. Azken boladan etxe atarien apaintzera bideratu den arren, izatez ganaduarekin tiraka lurra leuntzeko balio du harrizko zilindro astun honek. Jatorria zein duen askorik jakin gabe erabiltzen den tresna da galbahea ere. Bahea, gariarentzat denean gal-bahe, sare bat da neurri ezberdineko zulo mailak izan ditzakeena. Haietarik gari alea kabitzen da baina lastoa ez, sistema horrekin bereizten dira beraz baliozkoa eta soberakina.

Azken urteetan ez dut feeling egokirik bilatzen nire udako oporrekin. Nahiko luzeak dira beste askorenekin alderatuta, luzeak direla ez esatearren, bi hilabete ingurukoak. Urteko beste hainbat hilabetetan egiten dudan lanean eroso sentitzen naizen arren, nik ere nahiago ditut jaiegunak eta oporraldiak, bata bestearen atzetik kateatzen diren aste luze eta nekagarri horiek baino. Aspalditik darabilt buruan ordea, oporrak nahi adina gozatzen ez ditudanaren ideia hori eta badirudi hortik nola atera asmatu orduko, aurtengo udako oporrak ere amaitu egingo zaizkidala.

Opor garaia izaten da udara. Batzuek uztailean, besteek abuztuan, besteek bietan… Batzuek aste pare bat, beste batzuek lau, besteek bakarra… Gehiago-gutxiago, langile gehienok udara partean izaten dugu oporrak hartzeko parada. Lantokiko kontuak atzean utzi, deskonektatu, atseden hartu, familiarekin eta lagunekin planak egin… horrelako gauzetarako baliatu nahi izaten dugu garai hau. Eta nola ez! Bidaiatzeko edo oporretara joateko ere bai! Badirudi etxean lasai-lasai geratzea erabakitzen duenak edo arrazoi ezberdinengatik joaterik ez duenak, ez dituela benetako oporrak izaten.

Ez nuen sekula pentsatuko blog hau aprobetxatuko nuenik urteetan gure lantoki (eta bizitoki) izan den Arranori buruz hitz egiteko; gaur baina, zeri buruz idatzi hausnarrean nenbilela eta hemen zenbait gogoeta plazaratzeko ohitura hartu dudan honetan, konturatu naiz Lesakako Arrano Ostatuak eta nire bertso-ibilbideak izan duten lotura estua partekatzeko aukera aprobetxatu beharrekoa zela.