Bertso jarriak

Nire begietatik

Nire begietatik –

Doinua: Azken arnasa eman nahi nuke

 

 

 

Bertso sorta bat eskatu eta

ia bihurtu naiz harri,

boligrafoa ere eskutan

ez baitet ibiltzen sarri.

Nondik hasi ta nola bukatu,

bertsoak nora ekarri.

Eskela edo antzekoetan

nahiz eta hitzak ezarri,

irakurriko dituen bati

inoiz ez dizkiot jarri.

 

 

Lehen urratsak eman zituen

La Sallekoen eskura,

ondoren berriz bertso eskolan

lagunartea jo muga.

Adarrik adar hegan dabiltzan

txorikumeen modura,

hitzen jolasak erakarrita

sartu zen bertso mundura,

geldi egoten ikasi ez zuen

mutiko rubio hura.

 

 

Hala hasi zen herririk herri

tantaz-tanta, mantso-mantso,

zenbat bazkari, zenbat afari

zenbat puru, zenbat baso.

Gozatu ala gozaraziaz

elkarri emanaz jaso,

lanari esker putzu txikia

bihurtu zaio itsaso,

mahainguruan maitatuena

izateraino akaso.

 

 

Bare artean jaioa eta

bele artean hezia,

praile artean ikasia ta

artzain artean hezia,

lehengo mundua ta oraingoa

ontzi berean nahasia,

denetik dauka, jakinduria

karisma, txispa, grazia,

baina batik-bat nor izateko

ikuspuntu berezia.

 

 

Florentinoren sorginkeria

Igartzabalen epela

Artxanberriren odola eta

Iraolaren txapela,

Muruan hitzen dotorezia

Lazkao Txikiren papela,

goierritarren zatiak batuz

puzzle bat balitz bezala,

esan daiteke denen onena

beretzat hartu duela.

 

 

Denen onena errotan sartu,

xehetu eta erditu,

adar jotzeen maisu zaitugu,

tristeziaren mediku.

Oraindik ere goraka zoaz,

handitu eta handitu,

dena ez dedin gai triste eta

potoloetan gelditu,

bertsolaritzak ere hontako

mordoska bat behar ditu.

 

 

Historiara pasatuko haiz

Iker hik ere badakik,

Aizkorripean hire izena

idatziko dek oraindik,

etorriaren emarietan

igeri segi ezak hik,

lagun zahar honek bihotz-bihotzez

eskerrak ematen dizkik,

istori honen parte txiki bat

sentiarazteagatik.

 

 

 

Nire begietatik