Perfekzionistoz –
Garen hori hitzez defi nitzea zaila izan daitekeen arren, denok izan ohi dugu preferentziazko adjektiboren bat edo beste. Nire kasuan, ohiko arabarra, flekilloduna eta sinpatikaz gain, bada neurekiko gordetzen dudan beste bat, bizi osoan zehar oinetako zoletara txikleak bezain indartsu itsatsi zaidana: perfekzionista. Oso perfekzionista. Ikaragarri perfekzionista.
Ez dut oraindik fundamentuzko arrazoirik topatu, ez da bakarra egongo, baina txikitatik izan dut gauzak ondo egin nahi izateko joera. Goizetan ikastolan zortzi, bederatzi, hamar, eta arratsaldetan kontserbatorioan do, re, la, mi, si. Bemol. Tartean literatur lehiaketak, dantza, lehen eskolartekoak… Eskatu, eta emango zaizue. Burbuila frenetiko batean igaro ditut urteak, bikaintasunaren atzetik lasterka, edozer edozein preziotan egiteko prest. Nik denetik egin nezakeelako, eta ondo gainera. Edo hori uste nahi nuen behintzat.
Kontua zera da, gauzak perfekto egitera ohituratzen zarenean beste edozer onartzeko kapazitatea galtzen duzula, eta orduan bihurtzen dira zazpiak tragedia eta desafineak zorigaitz. Inguruko jendeak “zer gertatu zaizu?” galdetzen dizu eta zuk “ez dakit, ni ez naiz horrelakoa, nik gauzak ondo egiten ditut.” Eta zer gertatu da orduan? Erantzun faltaren aurrean, norbere buruarekiko haserrea.
Baina honek guztiak zer zerikusi du bertsoarekin?
Ironikoa badirudi ere, bertso munduan aurkitu nituen ezagutzen ditudan pertsonarik perfekzionistenak: poto egitean hasperenka edo amaierako puntua ahaztean ostiaputaka hasten direnak, ahaztu eta bukatu errimatu ezin dituztenak, hitz bakoitza aurrekoaren atzetik tentuz josi nahi luketenak… Horiei ere oinetako zoletara txikleak bezain indartsu itsatsi ohi zaie saio on bateko bertso txarra, eta txapelketako traumez eta “zer gertatu zaizu?”-ez hobe dut hizketan ez hastea.
Ni behintzat aurreko ikasturtean mateko karrera hastearekin batera hasi nintzen gauzak perspektiban jartzen, eta oraindik horretan nabil. Ulertu dut asko ikasi arren 1.9 ateratzea aukera bat dela, astean bi aldiz bertso eskolara hurbildu arren sariketan zortziko txiki bat lotzen ez jakitea aukera bat den modu berean. Ulertu dut egun batean hamar problema ebatziko dituzula eta hurrengoan zero, egun batean hamar poto eta hurrengoan zero egingo dituzun moduan. Lotsa galdu diot azterketa erdiak zuriz uzteari eta lotsa galtzen ari naiz plazan perfektua ez izateari.
Lehen baino askoz lasaiago hartzen ditut gauzak orain. Ezetz esaten ikasten ari naiz eta ondo egin ez ditudan gauzak onartzen, izan bertsotan zein bizitzan. Arabarra naiz, flekilloduna, sinpatika. Eta perfekzionista ere bai, ez hainbeste ordea. Orain artean idatzitako blogetatik ere ez dut bat bera epe barruan bidali, baina sorpresa! Munduak 1.666 kilometro orduko abiaduran jarraitzen du biraka.
