Esker aunitz, Jon –
Lehenik oholtzan, bertsolari
ondoren Idazle Eskolan, poeta
azkenekoz mezuz, lagun.
Eta orain erraietan, uzkurdura
eta bertsogintzan, euskalgintzan, hutsune
eta topatu zintugun guztiongan, maitasun.
Eta gero,
gero ere bertsolari, poeta, lagun;
gero ere uzkurdura, hutsune, maitasun.
“Betirako denbora aunitz zen”
40 urte, ordea,
goizegi zen.
Zure poemak aurreikusi gintuen
“Denboraren makina bat eraiki nahi duzu
hodeien etorbideko laborategian.
Iragana erreskatatu”.
Eta hodeien etorbidera sartuta
galdetu diguzu:
“Solas mingarriena bezain samina
ez al da isiltasuna?”
Eta guk,
guk zure poemak eta bertsoak
jarri dizkiogu isiltasunari
eta hunkitu egin da.
“Farolekin ezin da
poesirik egin”
abestu zenigun;
eta heriotzarekin ere ez.
Heriotzari darion poesia
(baldin badario)
bizitzari idatzia baita
Izoztu zitzaigun negu hura bezala.
Horixe utzi digu zure heriotzak:
urtu beharreko negu bat;
eta batez ere, zure bizitza.
